Aan het lijntje

Ik vond - in tegenstelling tot uw werkgever - jullie reactie wel begrijpelijk. In hoofdlijnen was deze: “Waarom moeten we nu tekenen voor een deel van een nog onbekend totaal resultaat, een deelresultaat waar nog geen enkele loonsverhoging in zit, wat wel richting geeft over wat we moeten inleveren maar nog vaag is over wat we er precies voor terugkrijgen? Ons vertrouwen in deze werkgever is van dien aard dat wij eerst het totaal resultaat willen zien om alle elementen in samenhang met elkaar te kunnen beoordelen om dan al dan niet akkoord te gaan.”

De overige militaire vakbonden hebben wel ingestemd met dit deelakkoord. Ik respecteer deze uitkomst. We leven immers in een vrij en democratisch land. Een groot goed dat we 4 en 5 mei jongstleden voor het 70e jaar op rij hebben herdacht en gevierd. Ter gelegenheid hiervan zal uw werkgever en andere leden van het kabinet ongetwijfeld uitgesproken hebben hoe belangrijk uw inzet en offers zijn geweest om deze vrijheid en democratie te beschermen. Woorden die tijdens de komende Veteranendag naar verwachting weer herhaald worden. Helaas echter ook woorden die - na vele jaren van onzekerheid door het reduceren van duizenden arbeidsplaatsen en het hanteren van een nullijn - voor u steeds minder betekenisvol zijn geworden.

Terug naar het proces van arbeidsvoorwaarden onderhandelingen. Zoals ik al stelde respecteer ik de besluitvorming binnen de andere defensiebonden om wel akkoord te gaan met het eerste deelresultaat. Tegelijkertijd maak ik er geen geheim van dat ik gaandeweg, na het zien van het moeizaam tot stand gekomen deelresultaat en de reacties die dit bij jullie en anderen losmaakten, hoopte op een andere uitkomst bij de collega bonden. Ik kom namelijk maar tot één conclusie en dat is dat er extra geld nodig is. Hoe zeer de onderhandelaars aan de overlegtafel met uw werkgever hun best ook zullen blijven doen; de huidige beschikbare financiële ruimte binnen Defensie is niet toereikend om binnen afzienbare tijd een voor alle partijen bevredigend resultaat te kunnen bereiken.

Maar om extra geld los te krijgen is er meer nodig dan onderhandelen met uw werkgever. Hiervoor is het nodig om het voltallige kabinet duidelijk te maken dat uw geduld en begrip op is. De collega bonden van alle centrales binnen zowel de sector Politie als de sector Rijk hebben elkaar wel gevonden. Gezamenlijk voeren zij de druk bij het kabinet voor extra geld al op. Ik had hier graag met alle bonden binnen de sector Defensie bij aangesloten om samen uw stem nog krachtiger te laten klinken. Hoe raar dit misschien ook klinkt, het kabinet biedt ons deze vrij unieke kans doordat zij er zelf voor heeft gezorgd dat binnen de genoemde sectoren er nog steeds geen nieuwe arbeidsvoorwaarden akkoorden zijn afgesloten. Daarnaast stel ik vast dat de maatschappelijke waardering voor de politie-, defensie- en betrokken rijksambtenaren toeneemt naarmate de vanzelfsprekendheid van het bestaan van vrede, vrijheid en democratie afneemt. Kortom de kans wordt geboden en het klimaat is gunstig om in gezamenlijkheid het kabinet te bewegen extra geld ter beschikking te stellen. Maar dan moeten we die kans wel benutten. Helaas is dit nu niet het geval, maar ik laat de hoop nog niet varen.

Op 16 april tekenden uw werkgever en de andere militaire vakbonden het deelakkoord Defensie. Mogelijk heeft de reactie van de minister waar ik deze column mee begon: “we zouden hierna gaan praten over verdere loonontwikkeling”, hierbij een rol gespeeld. Nu, ruim 6 weken verder, heb ik nog geen enkel voorstel over verdere loonontwikkeling van uw werkgever gezien. Mogelijk hanteert uw werkgever een bijzondere definitie van het woord ‘hierna’. Misverstanden kunnen soms snel ontstaan en ik zou het vervelend vinden als u het gevoel krijgt dat u door uw werkgever aan het lijntje wordt gehouden. Daarom zal ik mij tot minister Hennis-Plasschaert richten met bijna haar eigen woorden: eerlijk gezegd begrijp ik úw reactie niet helemaal.